Οι Χρόνιες πληγές της Παιδείας - Ένα ανεπίλυτο κοινωνικό πρόβλημα

Έχουν γραφτεί τόσα και τόσα για την Παιδεία διαχρονικά και όμως το μεγάλο πρόβλημα παραμένει. Μάλιστα η φετινή σχολική χρονιά ξεκίνησε με οδηγό το μνημόνιο, τις περικοπές που κρύβονται πίσω από το ψεύτικο εξορθολογισμό και την αλλαγή του εκπαιδευτικού μας συστήματος. Ένας τομέας που αποτελεί το Α και το Ω αυτού του τόπου, δηλαδή η παιδεία συνεχίζει να είναι προβληματική. Τι φταίει άραγε; Η απάντηση είναι απλή. Η εκπαιδευτική πολιτική όλων των κυβερνήσεων έχει δημιουργήσει ένα διαχρονικό μορφωτικό κοινωνικό έλλειμμα, ένα καθεστώς δηλαδή ακριβοπληρωμένης αμάθειας με θύματα δυστυχώς κυρίως τους μαθητές αλλά και τους νέους εργαζόμενους. Το σχολείο στην μορφή που είναι σήμερα σαν εξεταστικό κέντρο που στηρίζεται στην αποστήθιση έχει σαν αποτέλεσμα να εξοντώνει τον έφηβο και την οικογένεια του. Η παιδεία έχει καταντήσει εμπόρευμα και αυτό οξύνει τις κοινωνικές και εκπαιδευτικές ανισότητες. Εδώ και χρόνια η κάθε ελληνική οικογένεια πληρώνει για την μόρφωση και την εκπαίδευση του παιδιού χωρίς να είναι σίγουρη αν το παιδί της θα βρει σίγουρη εργασία. Οι αλλαγές που επιχειρούνται έχουν σαν σκοπό να συνδέσουν το σχολείο με τη νέα αρχιτεκτονική της Αυτοδιοίκησης (σχέδιο Καλλικράτης). Το αποτέλεσμα αυτού του εγχειρήματος είναι εύκολα κατανοήσιμο. Τα αποκεντρωμένα σχολεία θα λειτουργούν προς όφελος των δεξιοτήτων που ζητά η αγορά και που είναι πιο προσφιλή στις επιχειρήσεις. Αυτά τα σχολεία θα παραμερίζουν πιο εύκολα την γενική μόρφωση και θα εστιάζουν την προσοχή τους στο τι ζητάει η αγορά και επιχειρήσεις. Θα έχουμε μια εισχώρηση των επιχειρήσεων στα σχολεία. Επιπλέον το προαναγγελθέν «Πρόγραμμα Σπουδών» που προορίζεται για όλο το φάσμα της εκπαιδευτικής εκπαίδευσης είναι ένα Πλαίσιο «μετρήσιμων στόχων» επεξεργασμένο από το ΟΟΣΑ. Η αντικατάσταση των προγραμμάτων θα σηματοδοτήσει την προσαρμογή στην λογική των δεξιοτήτων και όχι της γνώσης και της γενικής μόρφωσης. Επιδίωξη είναι να διαμορφωθεί ένας τύπος ανθρώπου- εργαζόμενου που να είναι ευέλικτος και προσαρμόσιμος στις αλλαγές που συντελούνται στην αγορά εργασίας και κυρίως να είναι παραγωγικός και να «υπάκουος». Όσο αφορά την «δια βίου μάθηση» αυτή ξεπέφτει σε μια εργαλειακή ειδίκευση και κατάρτιση με αποτέλεσμα την διαρκή υποβάθμιση της Τριτοβάθμιας Εκπαίδευσης και των πτυχίων προς όφελος φυσικά της «ιδιωτικής εκπαίδευσης». Είναι αναγκαίο λοιπόν η ανάπτυξη ενός ευρύτατου πανελλήνιου εκπαιδευτικού-μορφωτικού-πολιτιστικού κινήματος που να εναντιώνεται στην εκπαίδευση των δεξιοτήτων και των «ασπόνδυλων» γνώσεων. Ένα κίνημα που θα υπερασπίζεται όχι μόνο την σημασία της δημόσιας εκπαίδευσης αλλά και της γνώσης ως κοινωνικό αγαθό και δικαίωμα όλων.

Posted in: