Πήρα τον τίτλο από το βιβλίο του Αντώνη Σαμαράκη για να αποτυπώσω την καθημερινότητα και τα δεδομένα που επικρατούν αυτήν την χρονική στιγμή στην ελληνική κοινωνία.
Οι περισσότεροι από εμάς – για να μην πω όλοι- είναι δυσαρεστημένοι για την οικονομική κατάσταση της χώρας. Δουλειές δεν υπάρχουν, η ανεργία καλπάζει, το εισόδημα έχει συρρικνωθεί, το μεταναστευτικό πρόβλημα μας ταλανίζει, κοινωνικές αξίες διαβρώνονται και πολλά άλλα προβλήματα που μπορεί να έχει ο καθένας μας πολιορκούν. Σε μια τέτοια κατάσταση κανένας πολιτικός δεν έχει «βγει» να πάρει μια σοβαρή θέση αλλά είναι δευτερεύον. Μοιάζουμε σαν να είμαστε σε ένα καράβι που βυθίζεται αργά αλλά σταθερά και κρατιόμαστε από το κατάρτι μισοκοιμισμένοι χωρίς να παίρνουμε πρωτοβουλίες για να σωθούμε. Χωρίς να θέλω να κάνω τα πράγματα τραγικά η αλήθεια είναι μία ότι οδεύουμε προς το χειρότερο, με ότι αποτέλεσμα αυτό μπορεί να συνεπάγεται. Τουλάχιστον στο παρελθόν ο Έλληνας περνούσε- παρά τα προβλήματα που είχε-με αισιοδοξία και ένα πλατύ χαμόγελο. Γιατί έχει χαθεί αυτό το χαμόγελο; Οι μέρες που περνάμε είναι δύσκολες και για μένα αλλά και για πολλούς άλλους. Αυτό όμως δεν πάει να πει ότι το βάζουμε κάτω υποταγμένοι στην κοινωνία του «μνημονίου». Πρέπει να κάνουμε πράγματα που γεμίζουν τις ψυχολογικές μας «μπαταρίες» , που μας δίνουν χαρά και μας κάνουν ευτυχισμένους. Γιατί να υπάρχει μιζέρια ενώ μπορούμε να κάνουμε τόσα πράγματα. Χρειάζεται να απελευθερωθούμε, να γίνουμε πιο δημιουργικοί και πιο χαμογελαστοί σκεπτόμενοι ότι η ελπίδα πεθαίνει πάντα τελευταία. Ζητείται ελπίς
Οι περισσότεροι από εμάς – για να μην πω όλοι- είναι δυσαρεστημένοι για την οικονομική κατάσταση της χώρας. Δουλειές δεν υπάρχουν, η ανεργία καλπάζει, το εισόδημα έχει συρρικνωθεί, το μεταναστευτικό πρόβλημα μας ταλανίζει, κοινωνικές αξίες διαβρώνονται και πολλά άλλα προβλήματα που μπορεί να έχει ο καθένας μας πολιορκούν. Σε μια τέτοια κατάσταση κανένας πολιτικός δεν έχει «βγει» να πάρει μια σοβαρή θέση αλλά είναι δευτερεύον. Μοιάζουμε σαν να είμαστε σε ένα καράβι που βυθίζεται αργά αλλά σταθερά και κρατιόμαστε από το κατάρτι μισοκοιμισμένοι χωρίς να παίρνουμε πρωτοβουλίες για να σωθούμε. Χωρίς να θέλω να κάνω τα πράγματα τραγικά η αλήθεια είναι μία ότι οδεύουμε προς το χειρότερο, με ότι αποτέλεσμα αυτό μπορεί να συνεπάγεται. Τουλάχιστον στο παρελθόν ο Έλληνας περνούσε- παρά τα προβλήματα που είχε-με αισιοδοξία και ένα πλατύ χαμόγελο. Γιατί έχει χαθεί αυτό το χαμόγελο; Οι μέρες που περνάμε είναι δύσκολες και για μένα αλλά και για πολλούς άλλους. Αυτό όμως δεν πάει να πει ότι το βάζουμε κάτω υποταγμένοι στην κοινωνία του «μνημονίου». Πρέπει να κάνουμε πράγματα που γεμίζουν τις ψυχολογικές μας «μπαταρίες» , που μας δίνουν χαρά και μας κάνουν ευτυχισμένους. Γιατί να υπάρχει μιζέρια ενώ μπορούμε να κάνουμε τόσα πράγματα. Χρειάζεται να απελευθερωθούμε, να γίνουμε πιο δημιουργικοί και πιο χαμογελαστοί σκεπτόμενοι ότι η ελπίδα πεθαίνει πάντα τελευταία. Ζητείται ελπίς
2 σχόλια:
Συμφώνω απόλυτα. Αν περιμένουμε με σταυρωμένα τα χέρια δεν λύνεται τίποτα.
Το σημαντικότερο πράγμα είναι να βλέπουμε μπροστά και να μην κρυβόμαστε πίσω από την βιτρίνα των προβλημάτων για να παρηγορούμε τους εαυτούς μας όταν μένουμε στάσιμοι.Πρέπει να είμαστε μόνο αισιόδοξοι κάτι που θα μας κάνει να επιλύουμε ευκολότερα τις τυχόν δύσκολες καταστάσεις που αντιμετωπίζουμε.Δεν χρειάζεται να κάνουμε πολύπλοκα πράγματα, η λύση θα δοθεί μόνο με τα απλά.....
Δημοσίευση σχολίου